سیاه و سپید. سروده شاعر سریلانکایی سونیل آلگاما. ترجمه فرزانه دُرّی
اگر سیاهی تمامی جهان را می پوشاند اسراری برای فاش شدن باقی نمی ماند هیچ چیز؛ خوب یا بد. اگر سپیدی تمامی جهان را می پوشاند اسراری برای پنهان شدن باقی نمی ماند هیچ چیز؛ خوب یا بد.
نور زیاد غير قابل تحمل است؛ تاریکی بیش از حد دشوار و فرساینده است.
هر انسانی دارای دو نیمۀ تاریک و روشن است: رنگ سیاه و رنگ سپید؛ کمال از طریق ترکیبی از رنگ ها به دست می آید: سیاه و سپید.
زیبایی واقعی. سروده شاعر سریلانکایی سونیل آلگاما. ترجمه فرزانه دُرّی
من کشورم را دوست دارم زین رو که بخشی از تمامی جهان است من ملتم را دوست دارم زیرا گروهی از جامعه بشری را تشکیل می دهد. وزش باد در یک سرزمین تقریباً یکسان است چون به سیاه پوست و سفیدپوست به یک اندازه آرامش می بخشد. گلدانی از گل رز هرجا که هست عطر و زیبایی را جلوه گر است مهم نیست که در آفریقا پرورش یافته باشد یا در اروپا مرگ به سراغ همه انسانها در جهان می آید هیچ کس نمی تواند از مرگ فرار کند و هیچ کس نمی تواند زمان دقیق فرارسیدن مرگ را بداند درک واقعیت کلیدی از بهر گشودن درب بهشت بر روی زمین است.
Stop henrettelser. Af Nahid Bagheri-Goldschmied. På dansk ved Farzaneh Dorri
Hvor er du blevet grim! Hverken din nat er længere natten, hvor man uden frygt og fortvivlelse kan falde i søvn; eller din dag er længere den samme dag, hvis morgenlys skinner på de lukkede vinduer og åbner op for skønheden i denne verden.
چه زشت رو شده ای نه شبت، همان شبی ست، که بی هراس و بی تردید بتوان به خواب تن بخشید، نه روزت، همان روزی ست، که با تلنگر صبح هر دریچه ی بسته بخندد، جهان شود زیبا چه زشت رو شده ای ای سرزمین من!
Papirdragen. Af Nahid Bagheri-Goldschmied. På dansk ved Farzaneh Dorri
Jeg er en fortvivlet borger en papirdrage med revet tråd: den synker ned skubbet væk af hård vind, fra tid til anden pludselig flyver op til Solpaladset.
Om lidt, spreder natten sine farver over byen. Hvilke gyder og bygder går du rundt i? Du! Skæbnebarn!
Hvornår tager du fat på trådene af denne papirdrage igen? Over hvilket hus vil du hejse flaget for min lille glæde? Kender du et tag?
تیک تاک، تیک تاک، عبور مشوش زمان از مرز عقربه ها: آغاز فاجعه، فاجعه ها.
روز، تکیده و بیمار در پای دیوار غروب پرپرزنان و شب عجوزه ای وقیح و خون آشام که از راه می رسد بر سریر توفان
ابر، می غرٌد بی بارش شب، می رقصد بر سر جناره ی روز و شهر، کوچه و خیابان را دلهره به زنجیر می کشد
تیک تاک، تیک تاک ادامه ی فاجعه …
توفان به خانه ام می کوبد و در میان این همه آشوب آشکار در امتداد ویرانیست خانه ام ابرها نگاه ماه را از بام ها می دزدند و بادهای وحشی، این مهاجمان هر شبه پنجره ها را به تاراج می برند
در غم بارگی ظلمت گویی آیینه ها را روکش کشیده اند با ماهوت سیاه و شبچراغم را زبانه نکشیده برق آسا کشته اند
به ایوان می روم و پناه می برم به آغوش شب لرزان
دینگ دانگ، دینگ دانگ نوای دور دست ناقوس ها: “به ویرانی ما اندیشه مسپار! اگر چه زمان مشوش از مرز عقربه ها عبور می کند و فاجعه را نیست پایانی، ولی همیشه از کنار، گوشه ای سپیده های تازه نفس در راهند.”
Vinduet. Af Nahid Bagheri-Goldschmied. På dansk ved Farzaneh Dorri
Solen stønner, udmattet horisonten er allerede grå og dækket af aske dagen forsvinder lidt efter lidt solnedgangen sætter sig på hug ved tærsklen til natten
Med et sidste blik ind i den svindende dag søger mit vindues åbne øje: Det sidste smil Det sidste ord Det sidste kærlige åndedrag vakle gennem det indtrængende mørke trækker vejret og holder pause uden en afsked.
Øjenlågene på mit vindue forbliver løftede indtil daggry – Øjenlågene på vinduet er store, og natten er vedvarende i min vinduestanke.
افق، به خاکستر نشسته در آه گرم خورشید های سوخته آخرین ترانه، بر لب روز و ملالت غروب بر آستانه ی شب
چشم های باز پنجره ام با آخرین نگاه، در حواشی شب می کاوند: آخرین تبسم آخرین کلام آخرین نفس گرم عشق را که در وزش تیرگی به شماره می افتاد و بند می آمد، بی تجربه ی وداع.
پلک های باز پنجره ام تا سپیده دمان پلک های پنجره … و شب، نمی رهد از فکر پنجره ام.
Behov. Af Nahid Bagheri-Goldschmied. På dansk ved Farzaneh Dorri
Ved solopgangen, ved hver daggry, når jorden og solen hengiver sig til samleje, vokser jeg fra jordens opvarmede ægcelle.
Til højden af morgenens herlighed vil jeg blive den spændstige lovprisning af kærlighed: synger fra top til tå!
På livets blå himmel spreder mit blik sine vinger, og mit orientalske hjerte, lidenskabeligt, sigøjneragtigt begynder endnu en dunkende intensitet: spænder over blokerede broer, flyver over deres skræmmende, beskyttende pigtråde, farer frygtløst gennem de fem kontinenter, – der er menneskehedens feberpuls.
I det klare område af mine tanker: mine multiraciale, sultne børn, syg, kaster op over fremtiden, gabende blege drømme.
Menneskeheden venter skrigende på brød, og mit orientalske hjerte banker for de væsentlige behov: Brød Fred Frihed.
در هر طلوع در هر سپیده ی روشن که خاک و خورشید همخوابه می شوند،
از نطفه ی زمین آغاز می شوم. تا ارتفاع شکوه صبحدم ستایش پر شور عشق را، پا تا به سر همه آواز می شوم
در آسمان آبی زیستن، نگاه من، پر باز می کند و قلب شرقی من عاشقانه، کولی وار تپشی دگر گونه آغاز می کند: تپشی از سیم خار دارهای هراسان و از پل های بی عبور، گذران، بی وحشت پنج قاره را سیر می کند و نبض آشفته ی بشریت را
در گستردگی زلال اندیشه ام، فرزندان رنگارنگ گرسنه ام، رنجور، آینده را قی می کنند و در رویاهای کمرنگشان نان را خمیازه می کشند
انسانیت گرسنه فریاد می زند و قلب شرقی من در نیازی غنی می تپد: نیازی برای صلح برای نان برای آزادی.